Nostalgie aan de Lek

Steenfabriek de Lek in Vreeswijk, mijn tante Sophie en ome Bep.
De meest veilige en ook spannende plek die een kind zich wensen kan.
Vele jeugdvakanties bracht ik hier door en kon ik me even wanen in een paradijs. In de brandende zon, vergezeld met een fles dropwater, liggend op een zanddijk kijkend en zwaaiend naar de enorme schepen die voorbij kwamen. Iedere morgen een ei bij het ontbijt, met als gevolg dat ik na zes weken vakantie, onder de jeuk en galbulten weer huiswaarts ging. Maar dit mocht de pret niet drukken. De werkzaamheden bood veel gezelligheid. Mannen die af en aan reden met zandwagens, en soms mocht je mee een vrachtje halen of brengen. Tante Sophie had een parkiet, Petertje genaamd…. het beesie kon behoorlijk praten. Aan het eind van de vakantie als mijn vader me weer kwam ophalen, begroette de praatjesmaker de man dan ook met; Gekke Snor. Op een dag was de spraakzame vogel gevlogen, verdrietig plaatste men een oproepje in de krant. En zo werd Petertje aan de overkant van de Lek hervonden. De liefde, onschuld en de geborgenheid die mij geboden werd, aan de lek, daar mocht ik Zijn. Ik kon er een heel jaar op teren en blijkt nu, een ‘leven lang’. Mijn dank aan tante Sophie en ome Bep is groot. De steenfabriek en woning zijn afgebroken, Vreeswijk heet tegenwoordig Nieuwegein. Oom en Tante hebben al jaren geleden hun aardse bestaan voor het hemelse verruild. Maar zo nu en dan, kan ik verlangen naar hoe het toen was. Bij tante Sophie en ome Bep aan de Lek. Een klein mager meisje met zigeunerhart, blote voeten in brandend zand, liggend op een zanddijk met een fles dropwater, zwaaiend naar de schepen die voorbij kwamen.

Mijn mams en haar vriendinnetje gingen mij voor.