Tweeëndertig jaar geleden vertrok ik met mijn moeder, haar echtgenoot en mijn broertje naar Argentinië. De bedoeling was om definitief te emigreren. Het heeft een jaar mogen duren.Een fantastisch jaar was het, in San Lorenzo provincie Santa Fé. Een gemiddeld dorp, met leuke bedrijvigheid. Na wat acclimatiseren en een baantje als kinderoppas, kreeg ik een baan aangeboden in een bloemenzaak. Mijn aanstelling ging als een lopend vuurtje door het dorp en men kwam uit nieuwsgierigheid een bloemetje kopen. Zo ook Billy di Lollo, die er door zijn moeder op uitgestuurd was. Het klikte en toen ik op een avond de deur van de winkel achter me dichttrok stond hij me met zijn fiatje 500 op te wachten. Billy, Prins look a like, donkere bos krullend haar, grote donkerbruine ogen, wimpers waar vrouwen jaloers op waren en zijn eeuwige sigaretje. Die avond, na kennismaking met zijn moeder en zusters was de vriendschap gesloten. Een jaar lang trok ik bijna dagelijks, ‘als één van de jongens’, met Billy en zijn vrienden op. Er werd muziek gemaakt, ik kreeg autorijlessen en leerde maté drinken, we hebben gezamenlijk een nacht in het gevang doorgebracht. Gewoon omdat we met meer dan twee mensen tegelijk op straat liepen en dat was in die tijd 1981/82 verboden. Na mijn terugkeer in Nederland hielden we per brief en telefonisch contact. Totdat Billy trouwde, daarna werd het stil. Dertig jaar later kwam ik hem weer tegen op FB. Nu zijn we inmiddels weer twee jaar verder en lees ik vanmorgen op ditzelfde FB zijn overlijdensbericht.
En weer is het stil……
Billy met zijn moeder, 32 jaar later.
b'leef Maeve 